Aloes zwyczajny (Aloe Barbadensis Miller)

Liście aloesu są mięsiste, a brzeg blaszki liściowej jest ostro ząbkowany. Wyrastają w rozetę, a ich wnętrze zawiera cenny galaretowaty miąższ. Dojrzałe osiągają nawet 1,5 m wysokości i mają średnio 15 liści. Ta roślina zawiera ponad 240 substancji aktywnych, bardzo dużo witamin, minerałów, aminokwasów, enzymów i sacharydów.

Zawiera ponad 240 aktywnych substancji biologicznych, mnóstwo witamin, minerałów, aminokwasów, enzymów i sacharydów i dla tego ma wszechstronne zastosowanie.
Używane części: galaretowaty miąższ liści
Aloes stosuje się zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Zaleca się go spożywać, ale ma również zastosowanie w dermatologii. Działa także przeciwbólowo i redukuje stany zapalne. Zmniejsza blizny, regeneruje komórki, poprawia trawienie, odtruwa i nawadnia organizm. Zawiera 18 aminokwasów, niezbędnych do wzrostu nowych komórek. Znane są również jego działania antybiotyczne, przeciwpleśniowe i przeciwwirusowe. Aloes jest używany w profilaktyce kamicy nerkowej i przyczynia się do zmniejszenia już istniejących kamieni nerkowych. Dzięki swojemu składowi nawilża i odżywia skórę, zwiększa wytwarzanie kalogenu, elastyny i pobudza regenerację tkanek.
Nie mniej ważne są również jego właściwości adaptogenne, co oznacza, że każdy człowiek wykorzystuje jedynie te substancje, których potrzebuje do regeneracji. Dlatego jego działanie różni się zależnie od osoby.

Działanie
przeciwzapalne
przeczyszczające organizm
zmniejsza ból
pobudza wzrost nowych komórek
poprawia ukrwienie
wspomaga system immunologiczny

Bez czarny (Sambucus Nigra)

Bez czarny jest wysokim, mocno rozgałęzionym krzewem. Od czerwca do lipca kwitnie obficie płaskimi kwiatostanami. W sierpniu i wrześniu tworzą się czarne owoce. Bez można użyć w kilku dolegliwościach zdrowotnych. Zawiera witaminy C i B, olejki eteryczne i antyoksydanty.
Bez można użyć w przypadku kilku dolegliwości zdrowotnych. Zawiera witaminy C, B, olejki eteryczne i antyoksydanty.
Używane części: kwiatostan, owoce
Bez czarny jest wysokim, mocno rozgałęzionym krzewem. Od czerwca do lipca kwitnie obficie płaskimi kwiatostanami. W sierpniu i wrześniu tworzą się czarne owoce. Bez można użyć w kilku dolegliwościach zdrowotnych. Zawiera witaminy C i B, olejki eteryczne i antyoksydanty, które bardzo charakterystycznie i pięknie pachną. W sierpniu i wrześniu tworzą się czarne owoce. Z bzu używamy korę, kwiaty, owoce i miąższ.
Owoce i sok z bzu oraz herbata z jego kory i kwiatów są sprawdzonymi domowymi lekami na przeziębienie. W owocach znajdują się witaminy C i B, kwasy owocowe i barwniki. Kwiaty zawierają olejki eteryczne, garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne i witaminę C. Antocyjany, nadające kwiatom i owocom kolor, działają jako naturalny antyoksydant, który chroni błony komórkowe przed działaniem wolnych rodników i spowalnia proces starzenia komórek.
Wyciąg z kwiatów bzu działa moczopędnie, napotnie, obniża gorączkę i korzystnie oddziałuje na ścianki jelit. Dlatego jest stosowany przy przeziębieniu, uporczywym kaszlu i anginach, jak również w chorobach naczyń krwionośnych. Przy przeziębieniach kwiaty bzu można łączyć np. z kwiatami lipy. Herbatę z bzu z powodzeniem stosuje się przy dolegliwościach żołądkowych.
Bez czarny ma wielostronne zastosowanie nie tylko w ziołolecznictwie, ale również w kuchni. Kwiaty w cieście naleśnikowym można smażyć jako przysmak.

Działanie
moczopędne
napotne
przeciwgorączkowe
regeneracyjne
regulujące trawienie
spowalniające starzenie

Dzika róża (Rosa Canina)

Kłujący krzak z ciemnoróżowymi kwiatami na długich gałęziach niekiedy osiąga aż cztery metry wysokości. Kwitnie w maju i czerwcu. Po zapyleniu kwiaty stają się mięsiste i zamieniają się w owoce, które dojrzewają we wrześniu. Róża jest jednym z naturalnych źródeł wielu witamin – C, E, B, K.

Mówi się, że róże są dobre dla „skóry i duszy” i w praktyce lekarskiej mają długą tradycję. W czasach starych Rzymian różę zalecano w przypadkach ugryzienia przez wściekłego psa.
Owoce róży mają wiele właściwości leczniczych i ceni się je jako ważne źródło witaminy C, która oprócz innych pozytywnych skutków dla organizmu ludzkiego, zmniejsza łamliwość kapilar. Witamina K ma wpływ na normalne krzepnięcie krwi. Owoce róży działają także moczopędnie i ściągająco. Obniżają poziom cholesterolu we krwi. Możemy je stosować jako środek pobudzający w rekonwalescencji.
Róża zwiększa odporność organizmu na infekcje, zaleca się ją w przypadkach źle gojących się ran; pomaga w normalnym zrastaniu się złamanych kości. Poprawia funkcję móżdżku i metabolizm w organizmie.

Działanie
antydepresyjne
antybakteryjne
przeciwzapalne
przeczyszczające

Eukaliptus gałkowy (Eucalyptus Globulus)

To typowe australijskie drzewo obecnie jest uprawiane na całym świecie. Potrafi absorbować ogromną ilość wody i dlatego jest używane do osuszania bagien. Przez cały rok zbierane są jego liście, wykorzystywane w celach leczniczych. Eukaliptus znany jest przede wszystkim dzięki aromatycznemu esencjonalnemu olejkowi.
Pochodzi z Australii i rośnie bardzo szybko. Dlatego jest używany w przemyśle papierniczym. Osiąga wysokość do 90 m i jest zaliczany do najwyższych drzew w świecie. Dzięki występującemu w eterycznym olejku eukaliptusowym eukaliptolowi, jest on znany z dobroczynnego działania na układ oddechowy. Udrażnia drogi oddechowe, pomaga w bólach szyi, głowy i w migrenach, obniża gorączkę i rozluźnia skurcze.
Aromatyczny olejek eukaliptusowy pomaga zwalczać stres i nerwowość, daje poczucie czystości, świeżości i harmonii. Odpowiedni do masaży, okładów lub inhalacji. W kosmetyce dla swoich właściwości gojących używany do cery tłustej i trądzikowej.

Działanie:
antyseptyczne
rozluźniające
relaksacyjne
ułatwia oddychanie

Głóg dwuszyjkowy (Crataegus Laevigata)

Efekty jego stosowania ujawniają się bardzo powoli, dopiero po kilku tygodniach, ale odczuwane są długo. Głóg jest stosowany we wszystkich dolegliwościach związanych z sercem i naczyniami krwionośnymi.

Głóg wzmacnia i poprawia ukrwienie mięśnia sercowego, uspokaja i pobudza jego czynność, usuwa kołatanie, arytmię, rozszerza naczynia wieńcowe serca, działa dobroczynnie także w przypadku anginy.
Pomaga również w niestabilnym ciśnieniu tętniczym, zwłaszcza wysokim. Powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych, a tym samym obniżenie ciśnienia, co poprawia krążenie krwi. Do pozytywnych właściwości głogu zalicza się również przeciwdziałanie bezsenności i łagodzenie negatywnych objawów menopauzy. Nie zaleca się osobom z niskim ciśnieniem krwi, gdyż jego używanie może je jeszcze obniżyć.

Oddziaływanie
Poprawia ukrwienie mięśnia sercowego
Reguluje ciśnienie krwi
Łagodzi objawy menopauzy
Usuwa arytmię

Imbir lekarski (Zingiber Officinale)

Imbir lekarski jest roślinką o liściach przypominających trzcinę. Dorasta aż do wysokości 1 m i ma kształt krzewu. Kwitnie żółtymi lub różowymi kwiatkami, ale uprawiany jest z powodu korzenia. Łagodzi skurcze i wspomaga trawienie, działa antybakteryjnie i pobudza przepływ krwi.
Łagodzi skurcze i wspomaga trawienie, działa antybakteryjnie i pobudza przepływ krwi.
Używane części: korzeń (w użyciu domowym)
W starożytności imbir nazywano panaceum (lek na wszystkie choroby). Aromatycznymi składnikami imbiru są olejki eteryczne i ostry gingerol.
Stosowanie imbiru pozytywnie wpływa na krwiobieg i poprawia ukrwienie tkanek także na poziomie kapilarnym. Filiżanka herbaty z imbirem rozgrzewa organizm od wewnątrz i skutecznie zwiększa ukrwienie końcowych części ciała – rąk i nóg. Herbatę najlepiej przygotować ze świeżego imbiru, zalewając go gorącą wodą. Imbir można użyć także w formie okładów na skórę, zwiększając przez to jej ukrwienie. Substancje znajdujące się w korzeniu imbiru poprawiają ruchy żołądka i działają przeciwskurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego. Dzięki temu pomagają w zaburzeniach trawienia i wzdęciach, gazach oraz symptomach jelita drażliwego. Imbir ogranicza powstanie mdłości podczas podróży (choroba lokomocyjna), przynosi ulgę w mdłościach pooperacyjnych i doceniają go przyszłe matki, którym herbata z imbirem łagodzi nudności na początku ciąży. Imbir zwiększa wytwarzanie żółci i obniża poziom cholesterolu we krwi. Okłady z odwaru imbiru działają przeciwzapalnie, dzięki czemu łagodzą bóle przy stanach zapalnych stawów.
Imbir działa pobudzająco. Zawarte w nim substancje przeczyszczają organizm, wspomagają metabolizm, działają odkrztuście i pobudzają apetyt.
Imbir działa przeciwzakrzepowo (rozrzedza krew), poprawia przepływ krwi i dzięki temu chroni serce i układ sercowo- naczyniowy, Zmniejsza ryzyko zawału serca, arteriosklerozy, łagodzi migreny. Dzięki lepszemu przepływowi krwi zaopatruje mózg w tlen i aktywuje funkcje zmysłowe i proces myślenia. Pomaga również w stanach napięcia. Nie powoduje senności ani osłabienia uwagi.
Dzięki działaniu antyseptycznemu ogranicza rozwój wielu bakterii i wirusów.

Działanie
antyseptyczne
antybakteryjne
przeciwzapalne
spazmolityczne
pobudzające
tonizujące

Ketmia szczawiowa (Hibiscus Sabdariffa)

Jej ciemnoczerwone, mięsiste kielichy chroniące nasiona, są częścią tradycyjnych recept narodowych. Wytwarza się z nich syropy, soki, marmolady. Jako naturalny barwnik są dodawane do wielu innych przysmaków. Jej młode liście są używane jako warzywo liściaste.

Ketmia szczawiowa jest nazywana także szczawiem czerwonym lub krótko rozella.
Jej naturalne barwniki są bardzo ważne w profilaktyce chorób układu krążenia, wyraźnie uczestniczą w detoksykacji organizmu. Ekstrakt z hibiskusa pomaga tym, którzy w wyniku zwiększonej przepuszczalności i zmniejszonej elastyczności naczyń krwionośnych mają takie problemy, jak pękające naczyńka, żylaki, skłonność do tworzenia siniaków, krwawiące dziąsła, paradontoza, hemoroidy, krwawienie z nosa, czy silne krwawienie menstruacyjne.
Ketmia szczawiowa obudza organizm i przeciwdziała chronicznemu zmęczeniu, wyczerpaniu i zmniejszeniu odporności. Pozytywnie oddziałuje w leczeniu zapalenia nerek, pęcherza moczowego, rozpuszczaniu kamieni moczowych, w regeneracji mięśni, stawów i kości, pomaga również w przypadku zwiększonej aktywności fizycznej.

Działanie
detoksykacyjne
przeciwzapalne
obniża ciśnienie krwi
pomaga w dolegliwościach sercowych

Lawenda lekarska (Lavandula officinalis)

Zioła sprowadzane z krajów śródziemnomorskich zioła wnoszą powiew pewnej świeżości i niezwykłości, choćby dlatego, że w naszych warunkach nie rosną dziko. Należy do nich także uprawiana u nas i importowana nie tylko w celach leczniczych lawenda. Jej nazwa pochodzi od łacińskiego słowa „lavare”, co znaczy „myć”, „kąpać się” i wskazuje, że w czasach starożytnych używano jej przede wszystkim do kąpieli i w kosmetyce. W celach leczniczych zaczęto ją stosować w medycynie klasztornej.
Z bardzo szerokiego zakresu jej zastosowania, ze względu na tonizujące działanie na centralny układ nerwowy obecnie wykorzystywana jest w pierwszym rzędzie w przypadkach dolegliwości na tle nerwowym oraz wyczerpania nerwowego. Herbatka z kwiatów lawendy pomaga przy bezsenności, nerwicy, uderzeniach gorąca i bólach głowy. Radzi sobie również z takimi nieprzyjemnymi dolegliwościami, jak trudne do opanowania dreszcze, migrena i histeria. Sprawdza się także w przypadku astmy, kolek żołądkowych i nadmiernych wzdęć. Łagodnie przeczyszcza i dobroczynnie działa na wątrobę i woreczek żółciowy. Inhalacje z kwiatu lawendy przyspieszają leczenie grypy, anginy czy nieżytu i zapalenia oskrzeli. Mocny napar lub wyciąg z kwiatów lawendy służy do płukania jamy ustnej, w której leczy drobne owrzodzenia, łagodzi paraliż języka oraz jąkanie się. Ma również istotne zastosowanie zewnętrzne, zwłaszcza w postaci olejku. Nacieranie nim bolących miejsc pomaga w przypadku bólów reumatycznych stawów i mięśni, urazów, zwichnięć, naderwania mięśni, bólów i zapaleń nerwów. Leczy też wrzody, zainfekowane rany i powierzchowne stany zapalne.
Obecnie stosowana także w aromaterapii, homeopatii oraz w przemyśle spożywczym i kosmetycznym. Popularne są również woreczki zapachowe z lawendą do szaf i bieliźniarek oraz poduszeczki wspierające spokojny sen.

Działanie:
Uspakajające
Antyseptyczne
Antyoksydacyjne
Przeciwzapalne
Antybakteryjne
Wspomagające trawienie

Lipa drobnolistna (Tilia Cordata)

Z drewna lipowego wypala się stosowany w lecznictwie węgiel drzewny, najbardziej znany i bardzo skuteczny środek w przypadku kataru jelit i zatruć. Lipa działa leczniczo także w wielu innych chorobach. Dawniej, aby zapobiec tworzeniu się pęcherzy, liście lipy wkładano do ust, a sporządzany z nich syrop miał zapobiegać wypadaniu włosów.

Kwiat lipy zawiera olejek eteryczny, którego głównym składnikiem jest farnezol. Dlatego pszczoły z nektaru lipowego potrafią wytworzyć wyjątkowy miód.
W medycynie ludowej kwiat lipy jest używany jako środek wspomagający w przypadku kataru, kaszlu i przeziębieniu. Herbata i syrop z lipy działają kojąco w sytuacjach stresowych i bezsenności. Skuteczność lipy w zaburzeniach snu udowodniono także klinicznie.
Syrop i miód z kwiatów lipy stosuje się w objawach epilepsji, w celu pozbycia się skurczów. Używa się ich także w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych, zaburzeniach snu, występowaniu kamieni żółciowych i niewydolności wątroby.
Sparzone wodą liście można przykładać na poparzenia, a zmieszane z winem na kończyny, co zapobiega skurczom mięśni.

Działanie
kojące
moczopędne
pomaga na bezsenność
zapobiega wypadaniu włosów

Macierzanka piaskowa (Thymus Serpyllum)

Według starych podań jest to matka zamieniona w kwiatek. Działa znakomicie przy przeziębieniu, zapaleniu oskrzeli, migdałków i w schorzeniach astmatycznych. Wzmacnia również reakcje odpornościowe.
Działa wzmacniająco, przeciwskurczowo, przeciwzapalnie i gojąco, dobroczynnie wpływa na układ trawienny i nerwowy. Dlatego stosowana jest w przypadku bezsenności, bólów głowy i zawrotów, nerwowości i podrażnieniu, osłabienia fizycznego i psychicznego oraz różnych skurczów.
Macierzanka poprawia trawienie, likwiduje wzdęcia, katary i biegunki, brak apetytu. Działa przeciwko pasożytom jelitowym i niektórym schorzeniom jelit. Leczy stany zapalne jamy ustnej i gardła, ropiejące rany i zapalenia dróg moczowych.

Działanie
przeciwzapalne
kojące
wspomaga oddychanie
pobudza trawienie

Melisa lekarska (Melissa Officinalis)

To wysokie na 30-90 cm zioło o cytrynowym zapachu jest bogato rozgałęzione i pokryte rozproszonymi włoskami. Kwitnie w miesiącach letnich, wydając drobne, białe kwiatki. Leczy stany lękowe i depresję, ma właściwości uspokajające. Łagodzi przeziębienie. Goi rany cięte, ukąszenia przez owady i obniża gorączkę.

Leczy niepokój i depresję, uspokaja. Łagodzi przeziębienie. Goi rany cięte, ukąszenia przez owady i obniża gorączkę.
Używane części: nadziemne i liście
Melisę od dawna łączono z pszczołami. Nazwa melisa pochodzi od greckiego okreslenia „pszczoła miodonośna”. Melisa ma identyczne właściwości lecznicze i wzmacniające jak miód i mleczko pszczele. W średniowieczu była popularnym „eliksirem młodości”.
Roślina o zapachu cytrynowym jest wysoko ceniona za właściwości uspokajające. Jest to znakomity uspokajający tonik na niepokoje, lekką depresję, bezsenność i rozdrażnienie. Łagodzi uczucie lęku i paniki. Zawiera polifenole, skutecznie walczące z wirusem opryszczki.
Uśmierza bóle spowodowane przeziębieniem i skraca czas jego trwania. Melisa jest pożyteczna także przy dolegliwościach trawiennych, wywołanych nadmiernym niepokojem – złe trawienie, nudności i nadkwasota żołądka, wzdęcia i bóle przy zaparciach.

Działanie
relaksacyjne
przeciwskurczowe
przeciwwirusowe
tonizujące na układ nerwowy

Mięta pieprzowa (Mentha Piperita)

Kwitnie od lipca do września, zbiera się jej nać, gdy jest jeszcze młoda, przed rozkwitem, aby zachowała jak najwięcej witamin. Pachnąca mentolem roślinka znakomicie działa w przypadku problemów trawiennych i utraty apetytu.

Nazwa – Mentha piperita pochodzi z mitologii greckiej. Mente była boginią, w której zakochał się bóg świata podziemnego Hades. Gdy dowiedziała się o tym jego żona, zmieniła Mente w pachnące zioło.
Miętę stosuje się przede wszystkim we wszystkich rodzajach dolegliwości żołądkowych. Poprawia apetyt, hamuje wymioty i biegunkę, działa rozkurczowo, stosuje się ją w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych. Łagodzi wzdęcia, pobudza wydzielanie żółci i kamieni żółciowych.
W użytkowaniu zewnętrznym łagodzi swędzenie, podrażnienie skóry i ból. Dlatego też sprawdziła się jako środek do płukania w przypadku bólu zębów i dziąseł, przy czym sprawia, że oddech jest przyjemny i czysty. Używana jest jako dodatek do kąpieli ziołowych, łagodzących bóle mięśni oraz do inhalacji w leczeniu kataru oraz stanów zapalnych krtani i oskrzeli.

Działanie
przeciwzapalne
kojące
poprawia trawienie
pobudza wydzielanie żółci

Pokrzywa zwyczajna (Urtica Dioica)

Szeroko stosowana jako roślina lecznicza. Zawiera witaminy C i B, prowitaminę A, jest bogata także w żelazo, magnez i wapń.
Młode liście pokrzywy są używane do tradycyjnych potraw i zup. Gotowanie, siekanie, rozgniatanie niszczy ich kłująco-parzące włoski i dzięki temu liście stają się nie tylko smaczne, ale zawierają przy tym dużą ilość protein i innych substancji.
Pokrzywa jest używana do podejmowanych wiosną i jesienią kuracji oczyszczających, gdy w ciele nagromadzi się wiele substancji odpadowych, których należy się pozbyć.
Mimo „parzącego” działania pokrzywa ma wszechstronne zastosowanie. Herbata z pokrzywy działa moczopędnie, stosuje się ją przy zapaleniach dróg moczowych, reumatyzmie, cukrzycy, chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego.

Działanie
detoksykacyjne
moczopędne
antyreumatyczne
krwiotwórcze

Porzeczka czarna (Ribes Nigrum L.)

Świeże liście i owoce mają charakterystyczny zapach (pluskiew), dlatego czarna porzeczka ludowo nazywana jest „śmierdzącą porzeczką”. Ale w przypadku dojrzałych owoców ta woń, zwłaszcza w przetworach, znika całkowicie.

Jej liście działają moczopędnie i napotnie i od dawna były stosowane w chorobach dróg moczowych. Sporządzona z nich herbata jest znanym środkiem stosowanym w przypadku krztuśca u dzieci i kaszlu spazmatycznego u dorosłych.
Suszone czarne porzeczki nadają się do mieszanek herbacianych, są używane przy przeziębieniu, kaszlu, w przypadku krztuśca i reumatyzmu.
Sok z owoców, który cechuje wysoka zawartość witamin, zwiększa elastyczność naczyń krwionośnych i odporność organizmu. Liście i owoce wspomagają metabolizm. Czarne porzeczki działają przeciwko rozkładowi, biegunkom, szkorbutowi i wzmacniają żołądek.

Działanie
moczopędne
przeciwkaszlowe
przeciwprzeziębieniowe
zwiększa elastyczność naczyń krwionośnych

Rokitnik zwyczajny (Hippophae rhamnoides L.)

Rokitnik to wolno rosnąca roślina drzewiasta rozprzestrzeniona po całym świecie. Swoją budową tworzy rozgałęziony krzew, osiągający 2 do 4 metrów wysokości. Jego owoce to owalne, pomarańczowe pestkowce.
Zalety rokitnika dla ludzkiego organizmu są nieocenione i ze względu na jego niezwykle różnorodne właściwości ma szerokie zastosowanie w medycynie, przemyśle spożywczym i kosmetycznym. Uważany jest za odkryty na nowo, cudowny owoc.
Rokitnik to unikalna roślina bogata w substancje aktywne biologicznie, połączenie 10 witamin, antyoksydantów, 15 pierwiastków śladowych, olejów, nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz innych substancji aktywnych (kwas foliowy, kwas linolowy, mangan, żelazo oraz witaminy A, B, C, E i K). Ma wysoką zawartość witaminy C (tylko jeden pomarańczowy owoc zawiera dzienną dawkę witaminy C) i zawiera cenny olej, który jest prawdziwą bombą witaminową.
Wzmacnia odporność i tworzy niewidzialną tarczę przeciwko różnego rodzaju chorobom. Nazywany jest również rośliną przyszłości oraz można wykorzystać każdą jego część. Korzystne dla naszego organizmu są nie tylko owoce, nasiona czy kwiaty, ale również liście, pędy, kora czy korzeń. Owoce można suszyć, produkuje się z nich herbatę. Pyszne są również kompoty, dżemy, syropy, soki i wspomniany już olej z rokitnika. W celu zachowania cennych substancji i odpowiedniej świeżości, wyroby powinno się przechowywać w zamrażalce.
Rokitnik działa pozytywnie na wiele chorób żołądka (również przy zarażeniu helicobacterią pylori), zatok, płuc, układu krążenia, stawów, pomaga również na reumatyzm i dnę. Jest wykorzystywany przy leczeniu chorób skóry, działa regenerująca w przypadku poparzeń lub odmrożenia tkanek. W Rosji jego stosowanie zaleca się w trakcie chemio i radioterapii. Jest wyśmienity dla zmęczonego serca, działa prewencyjnie przeciwko zawałom i wylewom. Regeneruje organizm po przebytej chorobie lub w przypadku zmęczenia, wysiłku fizycznego i psychicznego, dobrze wpływa na męskie siły witalne oraz zwiększa płodność.

Działanie
Wysoka zawartość witaminy C
Wzmacniające odporność
Antyseptyczne
Zapobiegające chorobom krążenia i nowotworom
Pomocne w przypadku dny i reumatyzmu
Regenerujące skórę, poparzenia i odmrożenia
Wspomagające proces trawienia
Oczyszczające organizm

Rozmaryn lekarski (Rosmarinus Officinalis)

Ten aromatyczny krzew podnosi ciśnienie krwi. Pochodzi z wybrzeża Morza Śródziemnego i zbiera się go w ciągu całego roku. Znakomite wyniki przynosi w rekonwalescencji i dlatego często jest stosowany w geriatrii. Jego nazwa pochodzi z łacińskiego określenia – ros marinus (morska rosa).

Jest rośliną miłości i wierności. Jej świeże pędy od najdawniejszych czasów były ozdobą gości weselnych.
Jako jedna z niewielu roślin podnosi ciśnienie krwi, usuwa wyczerpanie nerwowe i poprawia krążenie krwi. Bardzo dobrze działa zwłaszcza w przypadku kaszlu, astmy, nerwowości, bezsenności, migreny, działa również moczopędnie. Rozmaryn wzmacnia serce, stymuluje limfę, rozluźnia usztywnione mięśnie, poprawia ukrwienie mózgu, co zwiększa zdolność koncentracji.
Rozmaryn eliminuje poczucie zmęczenia fizycznego i wyczerpania, korzystnie wspomaga czynność wątroby. Z liści można przygotować kąpiel, pomagającą przy reumatyzmie, zmęczeniu mięśni, skurczach, wspierającą także redukcję cellulitu. Użytkowany wewnętrznie w większych dawkach jest toksyczny.
Ta pachnąca roślina działa dezynfekująco, pobudza wydzielanie śluzu z płuc, pomaga przy katarze, działa jako afrodyzjak.

Działanie:
rozluźniające
dezynfekcyjne
afrodyzjakalne
poprawia krążenie krwi

Rumianek pospolity (Matricaria Chamomilla)

To przyjemnie pachnące zioło ma wysoką na 10-15 cm łodygę, liście w kształcie nitkowatym, kwiatki o pręcikach zrośniętych w rurkę. owocami są niełupki. Kwitnie od maja do września. Przeciwdziała stanom zapalnym skóry. Rozluźnia boleśnie napięte mięśnie, łagodzi napięcie nerwowe i rozdrażnienie.
Rumianek koi podrażnienia i atopowe zapalenie skóry. Rozluźnia boleśnie napięte mięśnie, łagodzi napięcie nerwowe i rozdrażnienie.
Wykorzystywane części: kwiaty
Z uwagi na zapach starzy Grecy rumianek nazywali „jabłkiem ziemi”, dla Anglosasów był jednym z dziewięciu ziół, które dał światu bóg Wodan.
Rumianek pomaga leczyć nieżyt błony śluzowej żołądka, wzdęcia, dolegliwości trawienne, nadkwasotę żołądka, wrzód trawienny, chorobę Crohna i podrażnienie jelit.
Łagodzi też napięcie mięśniowe i skraca okres trwania bólu. Rumianek łagodzi rozdrażnienie, sprowadza sen. W nocy dobrze odpoczniemy, gdy przed snem wypijemy filiżankę przyrządzonego z niego naparu.
W postaci kremu stosuje się na podrażnioną, swędzącą skórę i egzemy. Dobroczynnie działa również na zmęczone oczy.

Działanie
przeciwzapalne
przeciwskurczowe
relaksacyjne
przeciwwzdęciowe

Sosna (Pinus Sylvestris)

Wiecznie zielone drzewo jest symbolem żywotności. Osiąga wysokość nawet 30 metrów. Lubi środowisko nasłonecznione, odporne na niskie temperatury zimą, najczęściej występuje w wysokim środowisku górskim. Z jej młodych pędów sporządza się herbatę, z drewna zbiera smołę i olej.
Wiecznie zielone drzewo jest symbolem żywotności. Osiąga wysokość nawet 30 metrów. Lubi środowisko nasłonecznione, odporne na niskie temperatury zimą, najczęściej występuje w wysokim środowisku górskim. Z jej młodych pędów sporządza się herbatę, z drewna zbiera smołę i olej. Głównym produktem do zbioru są rosnące na wiosnę końce gałązek. Drzewa iglaste są popularne głównie z powodu ich zapachu i właściwości leczniczych. W dawnych czasach drewno sosen wykorzystywano przede wszystkim jako materiał budowlany. Obecnie najpoważniejszym produktem drzew iglastych jest olejek terpentynowy, będący składnikiem wielu maści i balsamów.

Stosowanie i oddziaływanie
W schorzeniach reumatologicznych
W przypadkach obniżenia odporności organizmu
Rozładowuje stres
Łagodzi bóle głowy

Sosna pinia (Pinus Pinea)

Drzewo charakterystyczne dla krajów śródziemnomorskich, tworzące malownicze gaje. Od czasów antycznych wysadzana wzdłuż ulic i alej, dając przyjemny cień. Znane w świecie są pinie z Via Appia, oddzielające Rzym od południowych Włoch. Pinie mają duże oleiste nasiona, które w rejonie Morza Śródziemnego, znane jako orzeszki piniowe, są przysmakiem.
Pinia jest drzewem znanym przede wszystkim ze swoich niezwykle drogich orzeszków. Pozyskiwana z żywicy tej sosny terpentyna jest antyseptyczna, moczopędna i często stosowana w leczeniu schorzeń nerek i pęcherza moczowego.
W kąpieli parowej ma działania antyreumatyczne, korzystnie wpływa na drogi oddechowe, użyteczna w leczeniu błon śluzowych i dolegliwości oddechowych, związanych z kaszlem, przeziębieniem czy grypą. W użytkowaniu zewnętrznym ekstrakt z tej sosny pomaga w leczeniu dolegliwości skórnych, ran, poparzeń i pryszczy.

Działanie
łagodzące kaszel
kojące
wzmacniające serce i naczynia krwionośne
stymulujące

Szałwia lekarska (Salvia Officinalis)

Ten półkrzew dorasta aż do wysokości 70 centymetrów. Charakteryzują go delikatne, głęboko fioletowe kwiaty, korzenny, delikatnie gorzkawy zapach. Zbiera się ją w okresie od maja do czerwca. Ważne jest, aby robić to przed kwitnięciem. Łagodzi stany zapalne gardła i dziąseł, pomaga w uderzeniach gorąca i zmianach hormonalnych.

Łagodzi stany zapalne gardła i dziąseł. Pomaga w uderzeniach gorąca i zmianach hormonalnych. Leczy astmę.
Używane części: liście
Szałwia wiąże się z długowiecznością i według tradycji w podeszłym wieku ożywia zawodzącą pamięć. Mówi się, że gdy Brytyjczycy zaczęli sprowadzać herbatę z Chin, Chińczycy tę roślinę cenili na tyle, że dwie beczki herbaty sprzedawali za jedną beczkę suszonej szałwii.
To zioło ma delikatnie gorzkawy smak. Z uwagi na działania antyseptyczne i ściągające jest idealna dostosowania przy prawie wszystkich rodzajach stanów zapalnych gardła, owrzodzeniach w jamie ustnej i zapaleniach dziąseł.
Liście są stosowane w leczeniu bolących miejsc po ukąszeniu owadów i w opuchliznach. Bolące miejsce pociera się liśćmi lub sokiem z nich.
Tradycyjnie stosuje się w leczeniu astmy. Suszone liście dodaje się do mieszanek ziołowych w leczeniu dolegliwości astmatycznych. W medycynie chińskiej ma zasłużoną opinię toniku nerwowego, ponieważ działa uspokajająco i wzmacnia układ nerwowy
Szałwia zmniejsza uderzenia gorąca w menopauzie i pomaga organizmowi dostosować się do zmian hormonalnych.

Działanie
ściągające
antyseptyczne
estrogenne
wzmacniające

Werbena pospolita (Verbena Officinalis)

Dawniej wierzono, że czyni ciało niewrażliwym na rany i strzały. Legioniści rzymscy podczas bitew nosili ją jako amulet. Włożona do kołyski dziecka miała przynosić radość i żywy intelekt.

Właściwości lecznicze werbeny możemy wykorzystać przy migrenie i wyczerpaniu. Działa moczopędnie, znakomicie usuwa kamienie z nerek, reguluje cykl menstruacyjny i koi nerwy. Z tego powodu zaleca się korzystanie z niej przez kobiety z syndromem przedmenstruacyjnym (PMS).
Werbena poprawia trawienie i dlatego dodaje się ją także do aperitifu, pomaga także przy żółtaczce i stymuluje czynność wątroby. Jest skutecznym środkiem antyreumatycznym i przeciwbólowym. Wspomaga również tworzenie mleka. Pomaga w anemii, obrzękach i infekcjach. Z jej wywaru lub soku można przygotować okłady w dolegliwości reumatycznych, w przypadku rwy kulszowej i chorób nerwowych. Wywar jest skuteczny także przy infekcjach gardła i ust.

Działanie
antyreumatyczne
pobudza trawienie
poprawia cykl menstruacyjny
dodaje energii

Żeń – szeń (Panax Ginseng)

Jest korzeniem wieloletniej byliny, nazywanej także wszechlekiem, rosnącej na Dalekim Wschodzie. Był znany już 4000 lat przed naszą erą. Nazwa rośliny pochodzi od chińskiej nazwy, oznaczającej „człowiek – korzeń”, co nawiązuje do kształtu kłącza.
Dowiedziono, że żeń-szeń zwiększa wydajność pracy i dodaje energii bez powodowania bezsenności. Normalizuje stres, lęki i depresje, poprawia pamięć i nastrój. Stymuluje funkcje wątroby, leczy wrzody żołądka, poprawia czynność mózgu, pomaga w koncentracji i równoważy męską i żeńską aktywność hormonalną. Wielu ludzi ceni go jako afrodyzjak.
Żeń – szeń przewyższa zwykle używane substancje pobudzające – kawę, herbatę, nikotynę, napoje energetyzujące lub alkohol. Jego działanie opiera się na innej zasadzie, jest wolniejsze ale długoterminowe, zrównoważone i pod każdym względem korzystne dla zdrowia. Chroni przed wirusami, zmniejsza stany zapalne, łagodzi chroniczne bóle stawów.
Działa również w przypadku choroby Alzheimera, Parkinsona, zaburzeniach psychicznych, uwiądzie starczym.

Działanie:
dodaje energii
wzmacnia odporność
stymuluje mózg
eliminuje cholesterol

Zielona herbata (Camellia sinensis)

Pochłania zapachy, a jej użyte i wysuszone listki można wykorzystać jako dezodoranty i środki czyszczące o działaniu antybakteryjnym. Napój orzeźwia organizm narażony na duży wysiłek lub długookresowe obciążenie psychiczne.

Zieloną herbatę wytwarza się z listków herbacianych, które w trakcie przetwarzania nie były poddane procesowi więdnięcia i oksydacji. Zawarty w liściach chlorofil i garbniki nie zmieniły się i gotowy wyrób utrzymał naturalny kolor liścia herbacianego.
Zielona herbata pomaga w pracy nocą, gdyż uspokaja zmęczone oczy. Wykorzystane, odpowiednio nawilżone lub stare nie zużyte torebki można użyć jako okłady na zmęczone powieki. Efekt ściągający herbaty jest wyraźnie widoczny zwłaszcza podczas letnich upałów, gdyż zapobiega poceniu się i tłumi uczucie pragnienia.
Zawarty w herbacie fluor jest ważny dla zdrowia zębów i zapobiega powstawaniu próchnicy oraz stanom zapalnym dziąseł. Wiele badań potwierdziło, że picie zielonych herbat wspomaga spalanie energii i redukuje tłuszcze w ciele.

Działanie
orzeźwiające
przeciwpotne
przeciwzapalne
stymulujące metabolizm